تخریب آزمایشی کامپوزیت زیست تخریب پذیر پلی لاکتیک اسید/منیزیم به عنوان یک ماده تقویت کننده استخوان
ترجمه چکیده
هدف از این مطالعه ارزیابی رفتار تجزیه پذیری توسط اندازه گیری هیدروژن آزاد شده از یک کامپوزیت زیست تخریب پذیر که شامل ماتریس تقویت شده ی پلی اتیلن اسید/منیزیم با سی درصد وزنی(PLA/30Mg) میکروذرات منیزیم به عنوان ذره ی اصلی تقویت کننده ی ماده در ترکیب با ایمپلنت های دندانی تیتانیوم و یا PEEK برای ارزیابی تاثیر بالقوه ی ایمپلنت های دندانی تیتانیومی و رفتار خوردگی اجزاء منیزیمی درون ماتریس PLA. روش ها سه ایمپلنت دندانی PEEK و سه ایمپلنت دندانی تیتانیومی درون یک سوراخ مرکزی از شش دیسک PLA/30Mg قرار داده شده اند. نمونه ها در دمای ۳۷ درجه ی سانتیگراد به مدت سی روز در محلول میانگین اصلاح شده ی مک کوری خوابانده شده و مقدار هیدروژن آزاد شده محاسبه شد. نتایج بین روزهای ۷ام و ۱۶ام میانگین هیدروژن آزاد شده در هر سانتی متر مربع از سطح PLA/30Mg در ترکیب با ایمپلنت های تیتانیومی به شدت بالاتر از گروه نمونه هایی بود که با ایمپلنت های PEEK ترکییب شده بودند. این اختلاف چشم گیر به مرور از بین رفت در جایی که هیدروژن آزاد شده در روز سی ام بیشترین بود و مقدارآن برای گروه ترکیبی با ایمپلنت های تیتانیومی ۳.۵ میلی لیتر/سانتی متر مربع و و ۳.۲ برای گروهی که با ایپلمت های PEEK بودند، بود. اهمیت با توجه به شباهت مقدار تجزیه که وابسته به هیدروژن آزاد شده از این دو گروه ایمپلنت های مواد است بر هم چیده شدن کامپوزیت PLA/30Mg نه فقط با ایمپلنت های موادی با فلز آزاد جدید مثل PEEK بلکه با ایمپلنت های مرسوم تیتانیومی هم امکان پذیر نیست.
http://daneshyari.com/article/10155179